Lotte Nijborg Love & Seks 7 mei 2018, 19:20

Leestijd: 6 minuten

Een open en eerlijke brief aan de man die niet voor mij durfde te kiezen

Hoi, Een brief zoals deze beginnen is moeilijk. Moeilijker dan ik ooit had gedacht eigenlijk. Want ik dacht niet dat ik ‘m ooit zou hoeven te schrijven. Vanaf het moment dat ik je ontmoette wist ik dat jij en ik verbonden waren. Ik kon m’n ogen niet van je af houden en mijn lichaam werd bijna als een magneet naar je toegetrokken.

Je keek terug. Ook jij leek gevangen door de chemie die er tussen ons in hing. Toen één van ons genoeg moed had verzameld om de ander aan te spreken wist ik dat er geen weg meer terug was. Ik wilde je. Zo graag dat het bijna zeer deed.

Durven kiezen voor jezelf

Vanaf je eerste berichtje zat ik aan mijn telefoon gekluisterd. Ik wilde alles van je weten, continu contact met je hebben, je aandacht. En het liefste wilde ik bij je zijn. Ik denk dat ik vanaf het eerste moment al iedere seconde bij je had willen zijn.

We gingen op date. En daarna nog een keer. Het duurde niet lang voor dat ik alles van mezelf aan jou gaf. Ik kon het niet tegenhouden. Ik wilde m’n lichaam aan je geven, samen met jou één worden. En vanaf het moment dat je de kleren van mijn lijf scheurde vloog ik iedere keer met jou naar de maan en weer terug. Je was perfect.

Maar vanaf moment één was er ook een vervelend stemmetje dat zei dat dit geen goed einde ging hebben. Ik heb het genegeerd, weg gestopt. Ik wilde jou zien voor wie ik wilde dat je was. Lief, attent, zorgzaam en gek op mij. Maar iedere keer als je de deur uit liep was je allesbehalve van mij.

Ik kreeg geen grip op je. Ik wilde je vangen maar je bleef ongrijpbaar. Je had tijd nodig, wilde het rustig aan doen. Ik ging er allemaal mee akkoord om jou te pleasen. Ik wilde dat je bleef en daar had ik alles voor over. Ook al wilde ik alles aan jou. 24/7.

Toch klopte er iets niet. Des te leuker ik je begon te vinden, des te meer jij weg kroop. Hoe meer ik naar je verlangde, hoe minder jij mij miste. Hoe meer jij losliet, hoe meer ik trok. Jij werd er misschien wel gek van, maar ik kon niet anders. Het leek alsof jij bezit had genomen van mijn geest. Het deed pijn als ik je liefde niet voelde.

Van de duizend woorden waren er misschien drie lief. Alle keren dat je bij mij was, waren jou initiatief, want je kwam nooit als ìk je nodig had. Je wilde me nooit zien als ik je zo erg miste dat het pijn deed. Het was altijd jouw manier, jouw weg, jouw egoïsme.

Het was jouw genot wat je bij mij kwam stillen. Het was jouw ego die je bij mij kwam strelen. Het was jouw macht die je op mij losliet. Het was jouw orgasme dat ik je moest geven. Alles wat je deed was een manier om te laten zien dat jij de baas was en de controle over mij uitoefende.

En alsnog wilde ik je. Ik kan misschien wel nooit uitleggen hoe erg ik jou wilde. Ik kan niet in woorden vertellen hoe ik naar je hunkerde. Er is geen verklaring waarom ik voor jou viel. Er is geen antwoord waarom ik voor je bleef vechten terwijl jij elke keer opgaf als je de deur dicht trok.

Soms gaf je mij het idee dat we er bijna waren. Het leek alsof je je soms bijna overgaf en eindelijk de keuze voor mij wilde maken. Misschien was het daarom wel dat ik bleef strijden. Want ik had het gevoel dat de deur niet dicht stond. Tot die ene dag.

Die dag, toen je me recht in mijn gezicht aankeek en me vervolgens de rug toekeerde. Het licht was gedoofd. De liefde was uit. Je zei dat je van het leven wilde genieten. Dat je vrij wilde zijn. Dat je me niet kon geven wat ik wilde. Dat het beter voor mij zou zijn als je ging. Dat het niet aan mij lag, maar aan jou.

Ik wilde tegen je schreeuwen toen je omdraaide. Maar er kwam geen geluid. En daarom schrijf ik je deze brief. Want ik wil je wat vertellen. Allereerst ben ik pislink om het feit dat jij me niet zelf liet kiezen, maar de keuze nam voor mij. Je dacht blijkbaar dat jij het recht had voor mij te beslissen wat beter voor mij zou zijn. Guess what, zo werkt de wereld niet.

Ik ben een sterke vrouw die prima in staat is om keuzes te maken. Die heel bewust kiest iedere dag weer. En misschien zijn de keuzes niet altijd even verstandig, maar het zijn wel mijn keuzes. En niet die van jou.

Voor eens en altijd vertel ik je nu dat je de grootste fout hebt gemaakt die je maar kon begaan. Want naast het feit dat ik boos op je ben, voel ik ergens ook medelijden. Je hebt namelijk niet één seconde aan mij gedacht. Zoals ik al zei, het was jouw genot, jouw ego en jouw macht. Ik was nergens. Jij dacht alleen aan jezelf. En egoïsme is niet chic. Het staat je niet. Het maakt je lelijk.

Maar ondanks dit alles ben ik dankbaar voor wat je me hebt laten voelen, want ik weet nu dat ik leef. Ik weet dat ik kan geven. Dat ik kan strijden en vechten. Ik was degene die heeft gestreden. Jij was de lafaard die mij de rug toekeerde en weg liep. En alleen zwakkelingen lopen weg. De sterke blijven staan met hun rug recht.

En dat is wat ik vanaf nu altijd zal blijven doen. Jij hebt ervoor gezorgd dat ik mijn kracht heb getraind. Dat ik nog rechter op kan lopen. Getekend door jouw wonden, maar een les geleerd die ik nooit meer zal vergeten. Je vergif stroomt langzaam uit mijn aderen. En ook al ben je niet uit mijn systeem, het einde is in zicht. En ik kan voor altijd vrij ademen.

Heb jij ook zo’n man ontmoet dan wil je dit artikel misschien lezen: Dit is hoe je over een man heen komt die diep in je hart zit maar puur vergif is