Redactie Love & Seks 1 jan 2021, 09:00

Leestijd: 6 minuten

Nachtboek Maud #21 ‘Is dit wat ze noemen high on love?’

Terugblik: ‘Maud is so(a) stout’, het stond er echt. Op een poster bij de bar. Cadeautje van Cath, de vriendin van Mark. Sindsdien heeft Maud zich niet meer op de vereniging durven te vertonen. Samen met Jessie is ze een weekje naar Barcelona ‘gevlucht’. In de Spaanse hoofdstad hebben ze de tijd van hun leven. Ook het contact met Sam verloopt beter, want hij blijft maar appen. Tijdens Elrow (een heel vet feest) ontmoeten ze een groepje Amsterdamse jongens en waar Maud eerst nog nee zei tegen drugs, is ze nu toch wel erg nieuwsgierig naar dat liefdevolle goedje.

Pas toen de lichten aan gingen en de muziek stopte, had ik door dat het feest was afgelopen. Wat een avond! Het is lang geleden dat ik mij zo goed heb gevoeld. Dit is nou wat ze noemen in extase zijn. Enige nadeel? De tijd is voorbijgevlogen.

Als ik buiten kom, staan Jessie en Dylan al te wachten. Het is inmiddels licht geworden en Barcelona begint langzaam weer te ontwaken. Ik zie Dylan ook ineens in een heel ander ‘daglicht’. Hij is een stuk knapper dan ik dacht. Terwijl we buiten staan, pakt hij mijn hand vast en zegt dat ik zo goed kon dansen. Is hij nou met mij aan het flirten of is dit wat ze noemen high on love? Jes komt iets dichterbij staan en voegt eraan toe dat ze mij sinds lange tijd niet zo heeft zien stralen. Ze lijkt het allemaal niet zo erg te vinden en vraagt of ik het echt niet vervelend vind dat Dylan meegaat.

Vervelend? Ha, op dit moment vind ik niets vervelend. Prima als hij blijft slapen. Al ben ik nog niet echt in de mood voor club bed. We zijn eigenlijk nog wel in voor een kleine afterparty, maar alles is al dicht. Ik blijk energie voor tien te hebben. Normaal ben ik rond 07.00 uur echt wel klaar. Het is inmiddels 08.30 uur, maar ik ben allesbehalve moe. We lopen nog wat door de straten van Barcelona en stranden uiteindelijk bij Flax and Kale. Echt honger heb ik niet, maar ik kan wel wat energie gebruiken. Dylan snoept wel vaker van ’gelukspoeder en energiebommetjes’ zoals hij het noemt en trakteert ons op een verse smoothie. Volgens onze nieuwe vriend hebben we wat vitaminen nodig.

Als we eenmaal zitten, voel ik pas hoe moe mijn benen zijn. Jessie en Dylan hebben precies hetzelfde en we besluiten een Uber te bestellen. Juan zou ons binnen drie minuten komen ophalen in een donkerblauwe Toyota. Stipt op tijd staat er een blauwe Toyota om de hoek bij Flax and Kale. En poeh, ik weet niet of het de Spaanse zon, een na-effect van de MDMA is of dat het de looks van de Spaanse Jan zijn, maar ik krijg het ineens heel heet. Juan spreekt vloeiend Engels en studeert politicologie. Hij lijkt zijn lolbroek aan te hebben, want ik ga continu stuk om zijn grapjes.

Jessie is inmiddels al in slaap gevallen als we aankomen bij ons Airbnb. Dylan tilt haar voorzichtig uit de Uber en ik geef hem de sleutel zodat hij vast met haar naar binnen kan gaan.

Ik blijf nog even in de Uber zitten, want er blijkt iets mis te zijn met mijn creditcard, waardoor de betaling niet helemaal lukt. Ik ben toch iets minder scherp dan ik dacht, want ik blijk gewoon telkens de verkeerde code van mijn telefoon te hebben ingevoerd. Het was Juan zijn laatste ritje, hij gaat zo slapen en daarna studeren. Hij vertelt dat zijn oom een heel goed Spaans tapasrestaurant heeft. Mochten we zin hebben in wat Spaanse hapjes, dan zijn we van harte welkom. Hij schrijft zijn nummer op een briefje en zegt erbij dat ik me vooral niet opgelaten moet voelen, maar dat hij mij graag nog een keer terug zou willen zien. Bij het uitstappen geef ik hem een kus op zijn wang. Ik kan wel lachen om deze heerlijk foute versiertruc van Juan.

Als ik voor de deur van onze Airbnb sta, hoor ik luid gesnurk. Dylan en Jessie liggen dus al te pitten. Als ik Jessie was, had ik toch iets anders met Dylan gedaan, maar Jessie kijkt graag de kat uit te boom.

Na drie keer kloppen doet Jessie eindelijk de deur open. Ik poets mijn tanden, trek een shirtje aan en kruip op de bank. Dat ga ik vaker doen, want de bank ligt een stuk beter dan dat bed van houten latjes. Ik veeg de laatste glitters van mijn gezicht en denk nog even terug aan deze fantastische avond. Alles was zo mooi! De muziek was beter dan ooit, iedereen was aardig en ik heb echt goed gedanst. Ik bekijk de foto’s terug op mijn telefoon en tot mijn verbazing zie ik dat ik eerder die nacht een appje heb gehad van Sam. „Maid, ik ven op de borrel. STom. Ik nis je, wanneer kom j terug?” „Ik nis je.” Het staat er echt. Ik ken Sam langer dan vandaag; als hij gedronken heeft is hij niet zo’n ster met typen. Maar ‘Ik nis je’, kan maar één ding betekenen: ik mis je. Ik weet even niet goed wat ik moet antwoorden. Ik leg mijn telefoon weg. Morgen weer een dag. Of nou ja morgen, over een paar uur.

Rond 16.00 uur schrik ik wakker van het geluid van de douche. Jessie is al wakker en Dylan is net weg. Hij had met zijn vrienden nog een tour geboekt voor die middag. Opstaan gaat moeilijk. Het is lange tijd geleden dat ik zo’n spierpijn heb gehad in mijn benen. Ook voelt mijn keel als een schoorsteen. Ik was eigenlijk gestopt met roken, maar gister heb ik toch weer iets te veel sigaretjes gerookt. Volgens Jessie krijg je door de drugs meer zin in een sigaret en die spierpijn komt ook een beetje door het gelukspoeder van gisteravond.

We nemen een Uber richting het strand. Ook al is het begin december, in Barcelona kun je gewoon nog met een leren jasje op het terras zitten. Jes en ik bespreken de avond en we komen tot de conclusie dat we alleen maar hoogtepunten hebben beleefd. De zon gaat onder en we beginnen het koud te krijgen, maar net op dat moment krijgt Jessie een appje van Dylan, of we zin hebben om met zijn vrienden wat te gaan eten.

Als we aankomen bij Cerveceria Catalana, het restaurant van de oom van Juan, zitten Dylan en zijn vier vrienden al aan tafel. De vrienden van Dylan zijn van die typisch Amsterdamse gasten. Ze praten graag over zichzelf, maar verder zijn ze wel echt supergrappig! Dylan is trouwens een schatje en ik denk dat Jessie hem wel ziet zitten. Hij is heel geïnteresseerd en wil veel weten over ons leven in Leiden. Op de een of andere manier vertrouw ik hem wel en ik vertel hem over het voorval met Fredje, Mark en Cath en ik leg uit dat de hele vereniging weet dat ik een soa heb gehad.

Jessie en ik hebben het er eerder nog niet over gehad. Ik kapte het onderwerp steeds af, want in Barcelona wilde ik vooral plezier hebben. Maar mijn beste vriendin stelt graag vragen en als ze vraagt of ik nog wel bij de vereniging wil blijven, schrik ik van mijn eigen antwoord. „Nee, ik ga weg natuurlijk!”

Het floepte eruit. Erg lang heb ik niet om uitleg te geven, want de deur van het restaurant zwaait open en Juan komt binnenlopen: Hola, guapa’s! Como esta?”

Dit artikel verscheen eerder op Metronieuws.

Lees ook: Nachtboek Maud #20 MDMA neem je niet voor culinair genot