Omani McDaniels Column 16 jun 2018, 23:06

Leestijd: 6 minuten

The Single Life: Wat doe je als hij een kleine penis heeft?

Het leven van een single meisje is als een wervelwind. Soms is het leuk, soms is het minder en soms is het een regelrechte horrorfilm. Omani is een luidruchtige, altijd lachende, ietwat (prettig) gestoorde eind-twintiger. Wekelijks zal ze jullie een kijkje geven in het leven van een rasechte single girl. Pak de popcorn er maar vast bij. Ik houd van mooie mannen. Het is gewoon zo. Als ik een goddelijke man zie kan ik kippenvel krijgen. Ik houd ook van grote mannen. Zo lang ben ik niet en ik vind het heerlijk om zo’n boom van een kerel naast me te hebben staan. Maar zelfs de grootste mannen zijn niet altijd in proportie.

Je hoort altijd verhalen over grote handen of grote voeten, maar geloof me, je kunt het echt nergens aan aflezen. Zelfs als je op een geile nacht een foto krijgt toegestuurd, weet je het niet eens zeker. Angle is everything. Tot dat ding je recht (of krom) in de ogen aankijkt, heb je geen idee wat voor vlees je in de kuip hebt.

En het maakt op zich ook niet echt uit. It’s not about the size of the boat, it’s about the motion of the ocean. Ik geloof heilig in deze uitspraak. Over het algemeen prefereer ik zelfs eentje die niet te groot is. Die knoert cockerts doen toch alleen maar pijn. Dan ben ik vooral bezig met mezelf te positioneren op een manier dat mijn baarmoeder geen pak slaag krijgt.

Maar je hebt ook wat mannen die wat minder rijkelijk bedeeld zijn. Over het algemeen is het vaak alleen een probleem voor hun ego. We leven nou eenmaal in een maatschappij waarbij de Ron Jeremy’s van de wereld denken dat ze mannelijker zijn dan de rest. Een echte man meet zich niet aan de grootte van zijn geslachtsdeel, maar aan zijn gedrag.

Toch kom je soms in een situatie terecht waarbij de ‘kleine vriend’ van je vent zijn naam echt waarmaakt. En dan heb ik het niet over de gemiddelde man, maar over zo’n ding wat haast niet boven je vuist uitkomt. Wat doe je dan? ‘Zit je erin?’, is nou niet een vraag die je graag wilt stellen en als je meer voelt van een tampon dan van zijn penis, dan gaat het misschien gewoon niet werken.

Het mannelijke ego is iets waar vrouwen heel voorzichtig mee moeten zijn. Eén verkeerde opmerking en hij kan de rest van zijn leven rondlopen met een minderwaardigheidscomplex. En dat willen we ze ook weer niet aandoen, dus moet je altijd met zijde handschoentjes te werk gaan.

Ik ben al een tijdje bevriend met een man. Ik zal niet zeggen dat we beste vrienden zijn, maar we genieten erg van elkaars gezelschap als we elkaar zien. Als we een avond wat drinken met een groep, praten we eigenlijk alleen met elkaar.

Gedurende de avond is hij onwijs met mij aan het flirten, maar heb ik niets in de gaten. Ik leef soms zo erg in Omani-wereld en ben dan zo druk bezig met praten dat ik helemaal niet door heb dat iemand met mij flirt. Ze zijn gewoon aardig aan het doen. Toch?

We blijven uiteindelijk met z’n tweeën over en het dringt dan pas tot me door dat hij mij probeert te versieren. Maar ik voel een klik en stem toe als hij zegt dat we een keer gewoon met z’n tweeën moeten afspreken. Ik kies altijd de verkeerde mannen, dus heb ik mij voorgenomen aardige mannen een echte kans te geven.

We spreken nog een paar keer af en ik merk dat ik niet verliefd ben, maar dat ik hem wel interessant vind. Ik besluit met hem naar bed te gaan en te kijken of we op seksueel gebied een match zijn. Ik heb hem een tijdje laten wachten en had eerlijk gezegd wel zin in een beurt, dus kwam het ook wel goed uit.

Hij vraagt of ik zin heb om een laatste drankje bij hem thuis te doen. Alsof het niet overduidelijk is wat gaat volgen, speel ik het spelletje mee. ‘Oh? Probeer je mij mee naar huis te krijgen?’, vraag ik met mijn ‘ik heb jou wel door’ blik. Ik wist natuurlijk allang dat ik met hem mee zou gaan, anders zou ik niet een extra slipje in mijn tas hebben zitten en zou ik mijn bovenbenen niet hebben geschoren, maar dat doet er niet toe.

Ik krijg precies geen drankje aangeboden, want hij is gelijk grijpgrage Harry aan het spelen. ‘Waar is dat drankje dan?’, vraag ik. ‘Ik heb wel wat voor je te drinken’, antwoordt hij. Dude. Seriously? Waarom denken mannen altijd dat hun goedje een delicatesse is? ‘Ik ga doen alsof je dat niet net gezegd hebt’, zeg ik terwijl ik zijn koelkast induik en wat te drinken pak.

Hij begeleidt mij zoenend naar de slaapkamer en heeft intussen al mijn kleding uitgetrokken. Hij is super gretig aan het doen, dus laat ik hem even dominant zijn. Hij gooit me op en bed en trekt de rest van zijn kleding uit. En daar is hij. Zijn kleine vriend. Zijn hele kleine vriend.

Ik had tijdens het zoenen mijn bril afgedaan, dus knijp ik mijn ogen een beetje dicht als hij eenmaal naakt voor mij staat, want dan zie ik iets scherper. Ik kijk omhoog en zie hem beschaamd naar de grond kijken. Godver-fucking-domme, het zag er natuurlijk uit alsof ik fronste toen hij zijn broek uittrok.

‘Oh, schat, sorry ik ben hartstikke blind. Ik keek zo, omdat ik niks zie. NEE, K*T, ZO BEDOEL IK DAT NIET. Ik bedoel dat ik in het algemeen niets zie zonder bril’. Ik probeer de awkwardness te redden, maar met elk woord dat uit mijn mond komt lijkt het erger te worden. Ik verberg mijn gezicht in mijn handen.

Hij probeert het weg te lachen en gaat op het bed zitten, maar mijn verbale braaksel en stomme bijziende ogen hebben het moment totaal verpest. Ik ga achter hem zitten, duw mijn borsten in zijn rug, fluister in zijn oor wat ik allemaal met hem wil doen, terwijl ik zijn borsthaar streel, maar niets helpt.

Ik weet me niet uit deze situatie te redden. Normaal zou ik erover willen praten en hem zo’n goede peptalk geven dat hij zich koning voelt, maar het kwaad was geschied. Hij wil naar bed, moet vroeg op, the usual. Ik kleed me aan en loop met hem naar de deur. ‘Kunnen we dit een keer opnieuw proberen?’, vraag ik voordat ik hem een kus geef. ‘Zeker’, antwoordt hij.

Nooit meer gezien.